Και να μάθεις να φεύγεις από εκεί που ποτέ πραγματικά δεν υπήρξες.
Να φεύγεις κι ας μοιάζει σαν να σου ξεριζώνουν το παιδί από τη μήτρα.
Να φεύγεις από όσα νόμισες γι’ αληθινά, μήπως φτάσεις κάποτε σ’αυτά.
Από την ασφάλεια τρύπιων αγκαλιών.
Από χειραψίες που σε στοιχειώνουν.
Από την ανάμνηση μιας κάλπικης ευτυχίας.
Να φεύγεις!

Ηλιόλουστο χειμωνιάτικο απομεσήμερο στη Θεσσαλονίκη, με το κρύο να με τσιτώνει ευχάριστα. Φαινομενική ηρεμία, αν αγνοήσεις το μποτιλιάρισμα στην παραλία. Ράθυμοι ρυθμοί, χαλαροί, ντόπιοι. Πίνω τσίπουρα με τον Λουκά στο λιμάνι σ’ ένα κουτουκάκι που σέρνει από παλιά. Φίλος και συνεργάτης μιας ζωής ο Λουκάς, τα παρατούσε όλα κι ετοιμαζόταν να μεταναστεύσει στην Εσπερία. Προηγήθηκε λίγους μήνες πριν η κυρά του και κάποια χρόνια πιο πριν οι γιοί του που βρέθηκαν με την κρίση χωρίς δουλειά. Πήραν λοιπόν τον δρόμο της νέας ξενιτιάς που ακολούθησαν κι ακολουθούν χιλιάδες νέοι του τόπου μας με πτυχία, διδακτορικά και διπλώματα.

Σε λίγο δεν θα ονομάζουμε μόνο τους «κυκλώνες» με ονόματα όπως Ξενοφών, Ζορμπάς, Αγλαΐα, Πραξιτέλης, Δάμων, αλλά και τις βροντές και τους κεραυνούς είπε ο μπάρμπα Μιχάλης. Και τις πορδές συμπλήρωσε από δίπλα ο κυρ Παναής τρώγοντας αμέριμνος το κάστανο που έβγαλε από την χόβολη καυτό.

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα
σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα,όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.

Tα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η πόλη ντύθηκε στα γιορτινά της. Ο δήμαρχος, κρέμασε στους δρόμους τα πολύχρωμα λαμπιόνια του και ο κόσμος, σαν πολύβουο μελίσσι, κινείται ανάμεσα στα αυτοκίνητα, που έχουν ανέβει πάνω σε πεζοδρόμια και στα μαγαζιά, που φόρτωσαν τις βιτρίνες με την καλύτερη πραμάτεια τους, περιμένοντας τις μέρες αυτές, για να λύσουν τα κεσάτια των προηγούμενων μηνών.

Αυτό το ποίημα που αποδόθηκε στον Χιλιανό ποιητή Pablo Neruda... αγαπήθηκε από πολλούς. Η αλήθεια όμως της συγγραφής του είναι εντελώς διαφορετική. Εγινε από την βραζιλιάνα Μartha Medeiros, συγγραφέα και δημοσιογράφο. Οπως και να έχει είναι ένα σπουδαίο ποίημα και σας το παραθέτω.

Anna Tsoukala
Architect - Editor

tsoukala@ellinikospiti.com

Στη ζωή μας πολλές φορές χρειάζεται να κάνουμε νέα άλματα και αναζητήσεις που ξεκινάνε πάντα με ένα πρώτο μικρό βήμα.

Ενα κείμενο της Μέριλ Στριπ με τίτλο «Δεν έχω άλλη υπομονή» έγινε viral στο διαδίκτυο. Ομως εικάζεται ότι δεν ανήκει στην δημοφιλή ηθοποιό, αλλά στον Πορτογάλο συγγραφέα José Micard Teixeira.

Εγώ δεν αξιολογώ τα πρόσωπα αλλά σας παραθέτω αυτό το υπέροχο κείμενο που αναφέρεται στις ανθρώπινες σχέσεις και τον χρόνο:

Editorial

Διαδρομή Αθήνα - Σαλονίκη...

«Είναι αλήθεια ότι η φετινή Άνοιξη δεν έχει ακόμη ξεκαθαρίσει, αν θέλει να… ανοίξει για όλους εμάς ένα καινούριο κεφάλαιο ζωής. Είναι που οι καιρός ακόμη δε λέει να στρώσει; Είναι που βρισκόμαστε σε προπασχαλινή περίοδο και αυτό φαίνεται να μην αφορά κανέναν; Ούτε σαν λόγος για λίγη παραπάνω ευθυμία ας πούμε… Είναι που επίσης βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο και αυτό ακούγεται τρομακτικό με όλα όσα συμβαίνουν στο πολιτικό σκηνικό;…»

Ο ΣΟ ΠΕΡΝΑΝ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ, ΤΟΣΟ ΟΙ ΠΑΛΙΟΙ ΓΝΩΣΤΟΙ ΜΑΣ απομακρύνονται ο ένας απ’ τον άλλον. Οι άνθρωποι γίνονται περισσότερο κοινωνικοί και λιγότερο ανθρώπινοι. Χάνουν τις ιδιομορφίες τους, τα ιδιαίτερα προτερήματα και τα ελαττώματά τους -σχεδόν ισοπεδώνονται. Οι φιλίες μαραίνονται.

ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΕΙΝΑΙ ΠΩΣ ΕΞΩΤΕΡΙΚΑ, ΣΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΟΥΣ, οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο (ακόμη και στα κοστούμια τους και στη χτενισιά τους), σαν να καταργηθήκανε οι διαφορές τους, κι όμως τώρα ακριβώς νιώθεις πως οι διαφορές τους αυξήθηκαν, κι όλοι τους χωρισμένοι με διαδοχικά κάθετα στρώματα τυπικότητας κι ευγενικής ψυχρότητας.